Πολλοί από σας ίσως αναρωτιούνται τι λένε οι δάσκαλοι μεταξύ τους στα διαλείμματα. Συζητάνε για τους μαθητές τους; Μαλώνουν για τα πολιτικά; Λένε σόκιν ανέκδοτα ή ανταλλάσσουν συνταγές μαγειρικής; Όλα αυτά μαζί ανάμεσα σε αγχωμένα τσιγάρα, ατέλειωτους καφέδες που παραγγέλνουμε το πρωί και ποτέ δεν προλαβαίνουμε να πιούμε, διόρθωμα των τετραδίων ορθογραφίας και εγκυκλίους του Υπουργείου. Σήμερα όμως ήταν η μέρα του ποιητικού διαλείμματος και ο συνάδελφος μας κάλεσε να πούμε, ποιό ποίημα ή τραγούδι μας εξέφραζε εκείνη τη στιγμή. Η υπογράφουσα, σκασμένη για βόλτες ανέφερε το παλιό ρεμπέτικο
« Ως και ο γάτος έβγαλε τη γάτα στην ταράτσα
και μοναχά εμείς οι δυο χαθήκαμε απ’την πιάτσα».
Η συνάδελφος της Ε’, πάντα ποιητική και αισθαντική, κατευθύνθηκε προς την τάξη της λέγοντας:
«Άξιζε να υπάρξουμε, για να συναντηθούμε…»
Ο συνάδελφος της Στ’, μαχητικός αλλά και πεσιμιστής:
«Όταν θα βγω απ’αυτή τη φυλακή, κανείς δε θα με περιμένει».
Το αποκορύφωμα όμως ήταν από την κυρία της Δ’ που μας απήγγειλε Κάτουλο σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα από τα μαθήματα Λατινικών της Γ’ Δέσμης. Απολαύστε στα Λατινικά. Η μετάφραση δική μου, όσοι έχουν αντιρρήσεις, ευπρόσδεκτα τα σχόλια.
Odi et amo. quare id faciam, fortasse requiris?
nescio, sed fieri sentio et excrucior
Μισώ και αγαπώ. γιατί το κάνω ίσως αναρωτηθείς;δεν ξέρω, μα να μου συμβαίνει νιώθω και υποφέρω.
Καλώ τους συναδέλφους να μας γράψουν τις λεπτομέρειες (ποιητής ή στιχουργός) στα σχόλια τους. Άννα Βαρνά
Δεκέμβριος 2, 2006 στο 11:18 μμ |
Άννα, υποκλίνομαι στη μεταφραστική σου δεινότητα και στην αφηγηματική σου ικανότητα!
Μήπως θα γινόταν λιγότερο μίζερη και ασφυκτική η καθημερινότητά μας, αν δημιουργούσαμε περισσότερες ευκαιρίες για τέτοιες πνευματικές και ψυχικές ανατάσεις;;; (και όχι μόνον στα διαλείμματα.)
Τότε ίσως οι «φυλακές» να κρύβαν λιγότερη μοναξιά και μίσος, ν’ άξιζε να υπάρξουμε για να συναντηθούμε και να βγούμε «βόλτα» για να απολαύσουμε ο,τιδήποτε αγαπάμε και μας λυτρώνει.
Δεκέμβριος 3, 2006 στο 12:34 μμ |
Δεν ξέρω ποιος έγραψε το παραπάνω σχόλιο αλλά έχω κάποιον στο μυαλό μου 🙂
Τα διαλέιμματα δε φτάνουν αγαπητέ!
Δεκέμβριος 3, 2006 στο 2:14 μμ |
It΄s me, dear.