Another day at school

Το σχολείο είναι ζωντανός οργανισμός (κι ας λένε κάποιοι ότι έχει πεθάνει). Ξυπνάω κάθε πρωί και σηκώνομαι από το κρεβάτι με μια απίστευτη περιέργεια για το τι θα φέρει η κάθε καινούρια μέρα.
Συνήθως φέρνει ενδιαφέρουσες καταστάσεις. Αστείες κουβέντες των παιδιών, συγκινητικές ζωγραφιές, τραγούδια στο διάλειμμα, κεράσματα, καφέδες πικρούς και άλλους νεροζούμι, συζητήσεις εποικοδομητικές και συζητήσεις πολεμικές. Δεν είναι κάθε μέρα ευχάριστη και ήρεμη. Κάποιες μέρες φεύγω με πονοκέφαλο και δεν ηρεμώ ούτε στα τριάντα λεπρά της διαδρομής για το σπίτι, αυτά τα θεραπευτικά τριάντα λεπτά. Κάποιες άλλες μέρες η μέρα μου φαίνεται ατέλειωτη, δεν περνάνε με τίποτε τα διαλείμματα και τα «κενά». Ανυπομονώ να μπω στην τάξη και τα παιδιά πάντα μου φτιάχνουν το κέφι.
Οι τελευταίες δυο εβδομάδες ήταν τόσο έντονες που ακόμη δεν έχουν καταλαγιάσει μέσα μου. Αποχαιρετισμοί (του παλιού μας , αγαπημένου διευθυντή, κυρίου Θωμά Μπάμου) και καλωσορίσματα (του καινούριου. Καλή αρχή κύριε Παπακυρίτση και καλή δύναμη). Κεράσματα και κλάματα, γιορτές (28η Οκτωβρίου και Πολυτεχνείο), τραγούδια, αλλά και μία έξοδος με κρασί και κουβέντα που ήταν το κερασάκι στην τούρτα.