Μια μέρα απ΄το παρελθόν

Σήμερα ήταν μια πραγματικά ξεχωριστή ημέρα! Ο Δήμος Φύλλου διοργάνωσε μια πρωτότυπη εκδήλωση στο χώρο που στεγάζεται το λαογραφικό μουσείο. Παραδοσιακός θερισμός ήταν το θέμα. Στο χωράφι που παρουσιάστηκε όλο αυτό είχε προηγηθεί σπορά τον περασμένο Νοέμβριο. Το σιτάρι λοιπόν μεγάλωσε, ήρθε η ώρα να θεριστεί. Μια σπουδαία ομάδα εθελοντών λοιπόν, με πρωτοστάτη τον ίδιο το Δήμαρχο (θα σας αποκαλύψουμε πιο κάτω το ρόλο του), μας ταξίδεψε πίσω στο χρόνο. Οι μεγαλύτεροι από τους θεατές θυμήθηκαν με νοσταλγία τα χρόνια της σκληρής δουλειάς, οι κάπως νεότεροι θυμήθηκαν τις ιστορίες που άκουγαν από γονείς και παππούδες και τέλος οι μικροί θεατές δηλαδή οι μαθητές των δημοτικών σχολείων Ιτέας, Φύλλου και Ορφανών μάλλον δεν κατάλαβαν και πολλά, πάντως σίγουρα χάρηκαν με το όλο σκηνικό.

Και τώρα επιτρέψτε μας να σας ταξιδέψουμε!

Μια ομάδα χωρικών ανεβασμένοι σ΄ένα κάρο που το σέρνει άλογο φτάνει στο χωράφι. Φορούν τα καθημερινά τους ρούχα της δουλειάς. Γυναίκες καλυμμένες σε πρόσωπο και σώμα και άντρες με τραγιάσκες, συντροφιά στη ζωή και στο μόχθο. Συναντούν τον αφέντη του χωραφιού ανεβασμένο στ’ άλογό του. Τον καλημερίζουν και ζητούν την ευχή του πριν ξεκινήσουν την ιερή εργασία. Το στάρι έχει χρυσίσει, περιμένει ανυπόμονα . Παίρνουν τα δρεπάνια τους κι αρχίζουν να θερίζουν. Σιγά σιγά αρχίζουν να γίνονται τα πρώτα δεμάτια τα οποία στοιβάζονται σε θημωνιές. Η ώρα όμως περνά και ο ήλιος πυρώνει το χωράφι και τους δουλευτές του. Είναι απαραίτητο να ξαποστάσουν στον ίσκιο και να κολατσίσουν λίγο ψωμί με τυρί, ελιές καμιά ντομάτα και να σβήσουν τη δίψα τους με το νεράκι που κουβάλησαν στο παγούρι και τους περιμένει κι αυτό υπομονετικά.

Μετά από λίγη ώρα το κάρο ετοιμάζεται ξανά, αυτή τη φορά για να κουβαλήσει τα κομμένα στάχυα στο αλώνι. Βοηθώντας όλοι το κάρο φορτώνεται και ξεκινά για το αλώνι. Εκεί τα μικρά δεμάτια τοποθετούνται σε κύκλο στο κέντρο του οποίου στήνεται ένα παλούκι απ΄όπου θα δεθεί το σχοινί του αλόγου. Το ζωντανό περιμένει καρτερικά . Δένουν πίσω του ένα μεγάλο ορθογώνιο ξύλο με κοφτερά σιδερένια στοιχεία από την κάτω πλευρά (αδοκάνη λεγόταν) το οποίο καθώς γυρίζει το άλογο στο αλώνι πατά τα στάχυα, κόβει τον καρπό και τον ρίχνει κάτω στο χώμα. Αφού το άλογο έχει γυρίσει αρκετές φορές γύρω στο αλώνι οι εργάτες παίρνουν τα ξύλινα καρπολόγια κι αρχίζουν το λίχνισμα. Πετούν δηλαδή τα στάχυα στον αέρα ώστε να μείνει μονάχα ο καρπός που ‘ναι πιο βαρύς. Αφού μείνει καθαρός καρπός το μαζεύουν σε σακιά για να το κουβαλήσουν ξανά με το κάρο στην αποθήκη.

Αυτό που είδαμε εμείς σε δυο ώρες περίπου κρατούσε βέβαια ως το βράδυ, όπως μας εξήγησε ο Δήμαρχος-αφέντης. Και την άλλη μέρα με το πρώτο φως ξανά και ξανά η ίδια δουλειά ωσότου θεριστούν όλα τα χωράφια.

Είναι αλήθεια τόσο συγκινητικό βλέποντας όλη αυτή τη διαδικασία γιατί σκέφτεσαι με πόσων ανθρώπων τον ιδρώτα είναι ποτισμένος αυτός ο κάμπος που απλώνεται γύρω μας, ο θεσσαλικός κάμπος. Ανθρώπων που έζησαν πολλά ή πιο λίγα χρόνια πριν από εμάς αλλά είχαν όνειρα σαν τα δικά μας. Να φτιάξουν οικογένειες, να βλέπουν τα παιδιά τους να μεγαλώνουν γερά κι ευτυχισμένα, να γίνονται άνθρωποι σωστοί για να τα καμαρώνουν.

Ας τους είμαστε ευγνώμονες κι ας προσπαθήσουμε να σεβαστούμε αυτή τη γη που μας ταϊζει κι εμείς τόσο πολύ την ταλαιπωρούμε!

Τετάρτη 11 Ιουνίου 2008 ΕΛΕΝΑ ΜΩΡΑΪΤΗ